Luis E. Parés

Por iso, non nos estraña que Chema sentise a necesidade de crear imaxes, como unha prolongación da súa mente, da súa vida, diso que Flaubert denominou educación sentimental. É obvio que alguén que viviu rodeado de imaxes teña tantas imaxes no seu interior. Pero hai que preguntarse qué tipo de imaxes son esas que crea e recrea. Se miramos fixamente as súas fotografías, vemos como Chema sabe que unha imaxe sempre esconde outra no seu interior, que remite sempre a outra, que procrea á súa vez outras imaxes. Nas fotografías de Chema Prado é fácil atopase espellos, cristais, pantallas. Tamén é fácil atoparse sobreimpresións, fundidos, reencuadres. E tamén, está claro, é fácil atoparse a directores, a actrices, a cineastas que contribuíron a crear ese universo de imaxes ao que se debe, ao que Chema nunca deixou de achegar a súa sabedoría. É moi difícil mirar unha das súas fotografías e non recibir, subliminalmente, o eco doutra, o recordo dunha película, a evocación dun museo, coma se as súas fotografías fosen portas de entradas a un universo moito máis amplo, inalcanzable. Como aquelas bonecas rusas que en o seu interior esconden outras bonecas, as imaxes de Chema esconden outras imaxes. Por iso, hai que miralas varias veces, porque sempre parecerán distintas. Quizá ese sexa o destino de alguén que creceu entre imaxes: non poder deixar de mirar.·