O curioso caso dos que se acharon sen remedio esforzándose por non comprenderse dicindo o mesmo.

Era unha vez uns peixes

Tíñano todo claro

O que?

Todo

Todo claro coma a auga!

E eran outros peixes

Todo o tiñan claro

Igual que a auga

Tamén?

Todo?

Todo claro coma a auga!

Que claro o temos todo!

Que claro o temos todo!

Que claro o temos todo!

Que claro o temos todo!

Mirade

Por aí achéganse uns

A onde pensarán ir eses coitados?

Eh!

Nada de interese me podes contar

Adeus palimoco mellor coma: Adeus, palimoco

Era unha vez eses peixes

Que dando a volta mellor en minúscula

eran os outros

O que?

Os outros

Eran coma os outros

Xa van coma nós

Somos irresistibles

Que poder de convicción

Eh! Esperade, podedes vir

Vide!!

Agora chámannos de volta

Somos irresistibles

Imos, logo

Pensárono mellor

E outra vez eran os peixes

Sendo igual por un lado iguais

Eran distintos polo outro en minúscula

O que?

O que vedes e veredes

Isto que é?

Outra vez coma antes

Sodes incorrixibles

Adeus!!

Fanáticos

Dicían mesmo

Volta a folla

Hai quen desfruta

E coñece as augas nas que nada.

Xosé Poldras, abril 2023

SEN DIÁLOGO…ONDE IMOS?

1.

Estes versos nacen no reverso

das frías augas de Galicia

cando toda feble delicia

se confrontaba ao perverso

A metáfora nace nuns peixes

saudados todos por dúas cores

verde e vermello sen seren flores

nadaban ignorantes dos eixes

2.

Orgulloso cada peixe de ser igual

a quen o guiaba entre as ondas

a quen o protexía das hordas

dos desiguais no cotián ritual

de afrontar toda dificultade

Vivían felices baixo a cor do bando

con temor só a se a marusía roulando

escachaba aquel o soño de liberdade

3.

Por ignorante prodixio da natureza

os ollos mandaban dúas informacións

diversas e sen tempo para reaccións

e incapaces de asociaren con afouteza

aquilo en pensamento asociativo

todo encontro era un disparate

de silencios desconfiados e sen debate

éralles todo sempre moi negativo

4.

Coma un presaxio que anuncia dor

o guia do grupo o primus inter pares

frontando o lider do bando dos dispares

en mudo ollar lanza o seu rancor

‘Quérennos enganar’ pensou sen falar

‘Vannos enfastiar’ gardou o outro en si

e os verdes en anoxo dan volta e así

ante os ollos os peixes hanse igualar

5.

‘Pero…son coma nós’ o líder rumiou

‘Eh…volvede, somos iguais, falemos’

‘Será certo?’ pensou ‘veña parolemos’

no xiro de novo aquela cor mudou

fronte a fronte os iguais dispares

renuncian a falar e rexos fítanse

non queren aprender e rétanse

e co agoiro xiran e coma disfraces

6.

de novo perciben que son iguais

Mais o nordés da implacable invernía

axita o vagallón con toda aleivosía

e cada onda failles ver o mortais

que son apúrraos contra o con

aí onde o sentido da vida emerxe

e co medo a varar no coído converxe

o abalo devén en facer si dun non

7.

‘si…si falemos’ ‘si…si parolemos’

abouxaron un e outro asemade

e con inesperada claridade

a fala iniciouse cun ‘pensemos’

Urxente era despois daquel vento

virían as zarandas e as dornas

tiñan que nadar entre solpor e luzadas

e vixiar os ronseis e fuxir con tento

8.

‘Non sexamos relato dunha creba’

O diálogo fixo ponte de encontro

atopar un refuxio salvador dentro

dun mar sempre vivo e alerta

No adro da palabra habita a razón

os líderes pensaron falando co outro

e do desigual crearon o igual logro

e acerto do diálogo que crea unión

Xabier Ron

24-marzo-2020

EN CÓMPLICE IRMANDADE

CELIA DÍAZ NÚÑEZ

Avanzan xuntos en feliz compaña, nun cardume relucente e ledo.

Desprazan ao unísono os seus corpos nun compás demorado e executan unha mesma coreografía, idénticos escorzos multiplicados.

O verdor intenso das escamas é o trazo que mellor os define. Un reflexo esmeralda, quizais xade, tal vez oliva ou menta, expándese ao seu paso.

Navegan todos en compacto grupo, en bandada alegre e rebuldeira.

Múltiples seres idénticos desprazándose con movementos sincrónicos en perfecta cadencia subacuática.

O resplandor vermello dos seus torsos é ben perceptible xa desde a distancia. Un halo framboesa e rubí, tamén un chisco alaranxado, escintila segundo se aproximan.

Atópanse de pronto, fronte a fronte. Un encontro fortuíto, tampouco desexado.

Fítanse os dous grupos, expectantes, coa prevención dos que rexeitan, ou se cadra temen, aos que son distintos.

—Quen sodes? Por que interrompedes o noso paso? —di o xefe da manda, exhibindo con fachenda o fulgor esmeralda do seu talle.

—Que facedes aquí? —replica o opoñente, amosando o brillo encarnado do seu lombo.

—Nada temos que dicirvos.

—Nada voso pode interesarnos.

E xira altivo para regresar cos seus conxéneres. Toda a manda a un tempo vai pegando a volta, disposta a afastarse e continuar camiño en harmoniosa unidade. Mais, ao virarse, faise visible a cor vermella que tamén refulxe nos seus corpos.

—Agardade! —berran desde o outro bando, felices pola coincidencia insospeitada— Como non o dixestes antes? Sodes coma nós. Volvede, camaradas!

Un a un van dando a volta para reencontrárense. Mais, daquela, revélase de novo o nítido verdor dos seus corpos e faise aínda máis patente o contraste co roibo resplandor que emiten os do outro lado.

—Somos diferentes —proclaman uns cun ollar de desprezo.

—Distintos, si —confirman os outros con crecente hostilidade, ao tempo que inician a retirada.

Mais, entón, son os seus lombos os que amosan un reflexo esmeralda moi parello ao dos contrarios.

—Ei, amigos! Agardade! —retrucan compracidos pola nova afinidade— Sodes iguais ca nós! Vide! Seremos todos uns! Compartamos viaxe.

De novo fronte a fronte esculcan cada detalle á procura da semellanza desexada.

—Mais non… Simples aparencias!

—Eu non o teño claro…

—… ??? …

—Tan só un espellismo. Se miramos ben, é doado percibir as diferenzas.

—Somos diversos.

—Discordantes.

E Bla, Bla, Bla… seguiron discutindo, debatendo, discrepando… Glu! Glu! Glu! Boh! Bah!… sen entendérense. Pechados na súa burbulla, alleos a todo o que os une, convencidos de todo o que os afasta.

De pronto, un tiburón inmenso cobre de azul prateado o océano.

Cimbra con enerxía a súa cola e as augas axítanse nun tremor crecente.

Os seus ollos sorrín satisfeitos porque nada eclipsa o sinuoso bambeo do seu torso nin a estilizada elegancia do seu corpo de fuso.

Foxen de contado os outros peixes. Paso libre para o rei dos mares!

De par del, un peixe ben pequeno batuxa moi contento. O seu corpo miúdo espalla un fulgor iridescente. E prosegue a animada conversa que veñen partillando.

—Gústanme as túas aletas grandes, poderosas.

—E a min o teu corpo áxil, tan cativo e lixeiro.

—Treparei polo teu lombo ata conquistar o cume.

—Hasme facer cóxegas coas escamas.

—Poderei tamén arrandearme no bambán da túa cola.

—Encántame a túa risa leda e a voz suave con que me falas.

—A min divírtenme as historias terribles que me contas.

E xuntos seguen camiño, compañeiros gozosos de viaxe.

Discordantes, pero harmónicos.

Diferentes, pero complementarios.

Distintos, pero cómplices.

Dispares, pero aliados.